Nieuwsbrief 19 oktober 2009

Wat een verdriet was er de afgelopen maanden. Drie maanden na de diagnose is de oma van Lieke, Marit en Femke overleden aan longkanker. Wat een verdriet voelen wij nu wij haar moeten missen. Vanavond waren we bij elkaar om haar as in de tuin een mooi plekje te geven. Het doet pijn, het gemis. Maar wat voelt het goed dat we het met elkaar kunnen delen!

Papa, het is voor jou niet makkelijk om de draad weer op te pakken, er moet nog zoveel worden afgesloten. Je doet het helemaal op jouw manier en dat is goed. We willen om jou heen staan in je verdriet maar uiteindelijk moet ieder op z’n eigen manier omgaan met het gemis. Gelukkig hebben we elkaar, een ijzersterke band!

Als ik terugkijk naar de afgelopen zomer is dat met gemengde gevoelens. Deze zomer was moeilijk en mooi tegelijkertijd. Gevoelens van zorg en angst waren constant aanwezig. Gevoelens die ook herinneringen opriepen, de machteloosheid en de hoop die je toch nog hebt. Mama ging ervoor ondanks de slechte prognose. De eerste chemokuur verliep direct al gecompliceerd. Een 3 daagse opname werd een opname van 3 weken. Nog twee chemokuren volgden maar het bracht niet wat we hoopten. In bijzijn van papa en Anita is mama op 31 augustus overleden. De dag daarvoor hebben Femke en Theo the Ride for the Roses gereden. Femke schreef dit:

Ride for the Roses

30 augustus 2009

874874,63 euro is er op gehaald voor de KWF Kanker bestrijding

31 augustus 2009

Oma overlijdt aan longkanker. Lieve, lieve, lieve oma, we zullen je nooit vergeten en we houden van je. Een vreselijke leegte van binnen. Een en al onbegrip. Waarom jij? Waarom zo vroeg? Waarom zo jong? We houden van je. Voor altijd. Lieve oma, Rest In Peace.

Kus, Femke.

De zomer van 2009 was ook mooi. Oma heeft mee kunnen maken dat Lieke haar zwemdiploma A haalde. We hebben alle gelegenheden aangegrepen om bij elkaar te kunnen zijn. Opa en Oma zijn zelfs nog een avond langs geweest op de camping in Woudsend. Zo goed en zo kwaad als het ging nog een barbecue in Assen. Tijdens mijn doordeweekse (poets)bezoekjes nog zoveel met haar kunnen delen. Moeilijke gesprekken over de beperkte toekomstverwachting en hoe verder, maar ook vermakelijke gesprekken over de belevenissen van onze (puber)kinderen waar ze zo ontzettend van genoot. Trots ben ik op haar zoals ze was voor mij en voor ons. Vandaag heeft ze mij een teken gegeven waaruit blijkt dat ze er nog altijd is. En eigenlijk weet ik dat ook wel want ze zit heel diep in mijn hart. Maar we missen haar zo….