Nieuwsbrief 28 mei 2007

Verdrietige tijden. Lotgenootje Ilse is overleden. Voor Lieke en ons allemaal kwam dit niet onverwacht maar raakt ons diep. Het bericht begin dit jaar dat genezing niet meer mogelijk was, en dus alle hoop vervlogen, kwam als een daverende donderslag binnen. Voor Lieke was dit voor het eerst dat ze besefte dat niet alle kinderen beter worden en werd haar duidelijk dat ook knappe dokters het soms niet meer weten. Vanaf toen begon ze meer na te denken over haar eigen ziek zijn en kwamen er vragen. Het BMT-boek was daarin een goede leidraad. Eerst veel vragen over het technische gedeelte (bloedcellen, beenmerg en de behandeling), daarna de pagina’s over de emoties boos, verdrietig en bang.

Lieke vroeg zich vaak af hoe het met Ilse ging. Lange tijd kon ik antwoorden dat Ilse zich redelijk goed voelde en naar school ging. Drie weken geleden hoorde ik van Anja, de moeder van Ilse, dat het leek alsof Ilse in een andere fase terecht was gekomen, ze gaf zich meer over aan de vermoeidheid. Een week later, 16 mei, is Ilse thuis gestorven. Angstige onzekerheid omgeslagen in een afschuwelijke zekerheid, hoop vervlogen, lege plek, vanaf nu een groot gemis voor Anja, Jelke en Chiel.

Wat dit doet met de ouders en het broertje van Ilse is niet te bevatten. De machteloosheid, de wanhoop en het intense verdriet. Onmenselijk zwaar.

We zijn met z’n vijven naar de condoleance geweest. Lieke heeft er een dag over nagedacht om tot het besluit te komen dat ze echt mee wilde. Ilse is voor haar een lotgenootje dat dichtbij is gekomen. Hoewel beide geïsoleerd werden verpleegd in het LUMC was er toch een band. Er zat slechts een wandje tussen waar gemakkelijk de goede tijden (lachen, muziek), de slechte tijden (schreeuwen, huilen) en de heel slechte tijden (stilte en de piepende infuuspompen) van elkaar te horen waren. Tekeningen en knutseltjes gingen over en weer met de zusters als postduif.

En nu een hele stille Ilse. Ook voor ons allemaal heel moeilijk. Lieke had voor Ilse een tekening gemaakt en een kangaroe-knuffel meegenomen. Die heeft ze hartverscheurend huilend achtergelaten bij Ilse’s kist. “Is Ilse nu naar ‘het mooie land’?” vraagt ze nu en ik hoop dat dat zo is. ‘Het mooie land’ waar ze zonder pijn bij Sercan, Rick, Bailey, Nathan, Daylynn en (helaas) nog veel meer kinderen zal zijn…

Bij ons komt het grote verdriet ook naar boven, de angst waarmee je hebt geleefd, en nog steeds, komt weer boven. In onze omgang met de gebeurtenissen van de afgelopen drie jaar zitten nog vele zwakke plekken en deze verdrietige gebeurtenissen maken dat pijnlijk duidelijk.

Muis heeft nu concurrentie van Kangaroe, het tweelingzusje van de kangaroe die Lieke heeft achtergelaten bij Ilse. Alle tranen voor Ilse wrijven de pootjes van Kangaroe weg, het is voor Lieke een troost. Gelukkig kunnen Muis en Kangaroe het goed met elkaar vinden….

Verdriet en machteloosheid wordt soms omgezet in daadkracht. Positieve acties van mensen die geld willen inzamelen voor de kankerbestrijding. Gastouder Jolanda doet dit door samen met haar dochter te gaan fietsen van Assen naar Wieringerwaard. Ze laat zich sponsoren door particulieren en bedrijven. Kijk maar eens op www.joenjenfietsenvoorhetkwf.web-log.nl  en sponsor die actie!!!

En GastOuderBureau SamSam heeft zich ingeschreven als deelnemende groep voor “the Ride for the Roses” welke gehouden wordt in Groningen op 19 augustus! Wij fietsen mee met Lieke op de aanhangfiets! www.ridefortheroses.nl  Meer ‘aanhangers’ zijn van harte welkom!