Nieuwsbrief 18 november 2006, DAG 229

Elke dag is een feest voor Lieke. Wat doet het haar onvoorstelbaar goed om weer naar school te gaan! Zelfs het vroege opstaan is geen beletsel voor onze slow-starter. Ze springt nog net niet haar bed uit. Het enige wat haar remt in deze turbulente tijd zijn haar benen. Sinds een week is haar motoriek behoorlijk verslechterd en klaagt ze over pijn in haar benen, knieën en enkels. Maar als ik haar na twee uurtjes school ophaal en haar tussen haar klasgenootjes zie op het plein dan zou het mij niet verbazen dat ze zich over haar grenzen zet om toch zo goed mogelijk mee te komen. En dat moet ze waarschijnlijk wat bezuren. Toch zit er altijd een stukje angst bij ons als we zulke klachten ontwaren bij Lieke. Daar zullen we nooit helemaal vrij van komen. In ieder geval is dit wel weer een punt om voor te leggen bij de artsen in Leiden aanstaande donderdag.

Lieke is zo goed opgevangen op school door haar klasgenootjes. Ze voelt zich echt al thuis en elke dag zijn er kinderen die graag met haar willen spelen. Om toch wat rust in te bouwen voor Lieke ben ik er momenteel wat terughoudend in. Het is een hele verandering ten opzichte van drie weken terug toen Lieke nog weinig mocht. En om maar even aan te geven hoe vermoeiend de dagen zijn voor Lieke: de laatste hap aardappel hangt nog in mijn keel als Lieke om 18.00 uur mij vriendelijk doch dringend verzoekt haar naar haar bed te brengen. Vervolgens slaapt ze moeiteloos door tot het wekmoment van de volgende ochtend. Voor dringende, leuke zaken kan ze zich iets langer goed houden. Zoals met lampionnetje lopen. Femke begeleidde haar samen met Marit en Anne maar kwam na een krap half uurtje alweer terug. Lieke was tevreden met de opbrengst en verlangde naar haar bed.

Ook alle leuke dingen die gebeuren en nog staan te gebeuren vergen het nodige van Lieke (en ons). We hebben natuurlijk al wat leuke dingen gehad zoals het cliniclowngala. Euhhh, wij waren er echt wel hoor maar jammer genoeg niet in beeld. Marit riep wel steeds dat ze naast een meisje stond bij het podium. Helaas hield het beeld steeds op bij dat bepaalde meisje met als gevolg dat Marit letterlijk buiten beeld stond. Tsja….

En Femke’s kamer is door André en Wim van plafond tot vloer opgeknapt. Het is werkelijk schitterend (oranje) geworden!!! Femke is er heel blij mee.

Gisteren zijn een timmerman en een schilder namens de Doe Een Wens Stichting begonnen met het kamertje van Lieke. Deze gaat omgetoverd worden in een prinsessenkamer. Ondertussen voelt Lieke zich al een prinses. Van de week fluisterde ze me toe of ik haar wens wel wilde weten. Natuurlijk! “Nou, dat ik een prinses ben!” Ik moest haar wel beloven dat ik deze wens onmiddellijk weer zou vergeten omdat die anders niet uitkomt. Overigens hopen we niet dat ze last gaat krijgen van het ‘erwt-syndroom’ door al deze speciale gebeurtenissen. We bereidden ons alvast maar een beetje voor op een nasleep inclusief erwt, maar nu willen we niet anders dan dat ze even helemaal in het zonnetje wordt gezet (en Femke en Marit ook!) inclusief alle verwennerijen want ze heeft het zo dubbel en dwars verdiend. En prinses of niet: ze blijft ons taaie, dappere, liefste kuikentje. Als Nederland aanstaande woensdag 22 november gaat stemmen zal Lieke als prinses de dag gaan doorbrengen. Het is dat ze zich niet verkiesbaar opgesteld heeft anders weet ik zeker dat ze een hoop voorkeursstemmen in de wacht zou slepen.

En tussen alle bedrijven door speelt Sinterklaas ook een rol in het geheel. De aankomst gaan we zo beleven in de stad. Daar staat Assen toch bekend om: De grootste sinterklaasintocht van het land!