Het gaat weer redelijk goed met Lieke. Het allerspannendste was natuurlijk hoe het zou gaan

met de hersenvliesontsteking. Zoals al geschreven in de vorige brief heeft Lieke goed gereageerd op de antibiotica. Haar koorts veranderde voor een aantal dagen in ondertemperatuur. Ook niet fijn maar met kruiken bleef het beperkt tot een graad of 35 en-een-beetje. Ondertussen is de temp terug naar normaal met af en toe wat lichte verhoging. Geen punt van zorg. Jammer is dat de gordelroos eergisteren kans heeft gezien weer op te vlammen. Met zovirax via infuus hopen we dat de plekken niet verder uitbreiden. Gelukkig heeft Lieke geen pijnklachten maar wel jeuk, en dat is ook heel vervelend. Met zalf en koude kompressen proberen we haar van de jeuk af te helpen. Hoofdpijn en buikpijn heeft Lieke nog wel veel maar de paracetamol helpt vaak afdoende. Vorige week maandag is men gestart met een andere antibioticakuur (tegen de hersenvliesontsteking) die drie weken duurt. Dat was even slikken voor ons en een snel rekensommetje liet weten dat Lieke dan in totaal een maand in het ziekenhuis zal moeten blijven. Maar optimistisch als we zijn (zo goed en kwaad als het gaat), en alweer een snel rekensommetje makend zien we bij deze uitkomst dat we al op de helft zitten. Wat doet dit allemaal met Lieke? Weer in een klein kamertje, geïsoleerd, voelend dat de conditie verslechterd is? Ze mist Femke en Marit en de ontbrekende ouder maar berust in haar lot. Kent ondertussen natuurlijk de voordeeltjes wel. Veel post, een zusterbel tot haar beschikking en natuurlijk papa of mama overdag en ’s nachts. Wij (paps en mams) hebben er denk ik nog het meeste moeite mee. Het is weer erg vermoeiend om de 24-uurs diensten te draaien. Het liggen op het opklapbedje met keihard matras, de regie weer uit handen geven aan de verpleegkundigen, het ziekenhuisregime. We hebben al zolang zo moeten leven en dachten dat we dit achter ons konden laten. We hebben natuurlijk 4 maanden kunnen ruiken aan thuis zijn….Zoals zo vaak leren wij van onze kinderen. Femke en Marit reageerden allebei, los van elkaar, dat het beter een langere opname kon zijn en dat Lieke goed wordt behandeld dan dat de behandeling niet goed gebeurd. Natuurlijk, daar hebben ze groot gelijk in, maar af en toe zeuren we even tegen elkaar dat het zo balen is en dat lucht dan toch even op. Ondertussen hebben we zaterdagavond van de nood een deugd gemaakt en hebben we heerlijk gegeten bij de Mexicaan met Femke en Marit. Gezellig zitten kletsen, wetend dat er voor Lieke goed gezorgd wordt (Lekker duur oppasje zo, maar ach…de verzekering betaald!). Om met Johan te spreken “elk nadeel hep ze voordeel”.

Vandaag is er uitgebreid bloed afgenomen dat naar Leiden wordt verstuurd, dit om onder andere het chimerisme weer te bepalen. Zo houden we het contact wel gaande tussen beide ziekenhuizen…