Eìndelijk begint het vakantiegevoel een klein beetje door te schemeren. Een kwestie van goed de weersberichten in de gaten houden en zodra de voorspelling wat gunstiger is er op uit trekken. Zo zaten we afgelopen week tweemaal op een veerboot. De eerste keer op het veer Stavoren-Enkhuizen vice versa om een bezoekje te brengen aan sprookjeswonderland. De tweede keer op de boot naar het oude vertrouwde Ameland om Ans, Gerald, Berdien en Charlotte op te zoeken die daar (riant!) in een huisje verblijven. Beide uitstapjes waren een succes. Lieke genoot en wij ook. Het zijn wel pittige expedities voor Lieke maar ze maakt de dag vol, deels op karakter. Vandaag had ze duidelijk een “bijkomdag” met wat hoofdpijn en buikpijnklachten. Ze moet dan echt even herstellen. Voor ons zijn dit soort uitstapjes een welkome afleiding, maar de zorg neem je wel gewoon mee. Het mondkapje in de aanslag wanneer er naar onze smaak iets teveel mensen om ons heen zijn. Lieke maakt hier totaal geen punt van en trekt zich niets aan van starende mensen. En ik merk bij mezelf dat starende blikken mij ook helemaal niets doen. Nou ja niks? Ik voel alleen maar een enorm gevoel van trots als ik onze meiden zie, hoe goed alles gaat en hoe sterk ze zijn! Het is mooi om te ervaren dat zo’n dagje de zinnen even helemaal kan verzetten.

Op het medische front geen spectaculaire zaken te vermelden. Alleen dat de T-lymfocyten, die staan voor de afweer, een verdubbeling lieten zien. Nu is dit nog steeds zo minimaal dat het op zich nog steeds niet veel voorstelt maar er is een positieve beweging ingezet! De Groningse immmunoglobulines die vorige week toegediend werden moeten haar maar weer even goed verder helpen. Verder heeft Lieke een bleek koppie doordat haar Hb wat aan de lage kant is. Maar ook weer niet zo dramatisch laag dat ze een transfusie nodig heeft.

Nog twee dagen en dan gaan we eindelijk een weekje op vakantie. We gaan via Leiden naar Renesse en hopen dat we de week daarop mogen overslaan of hoogstens via Leiden weer terug naar Assen. Zo zal ons weekje weg het minst gehinderd worden door de ziekenhuisbezoekjes! Het huisje van Stichting Gaandeweg staat aan de Rampweg 10, zagen we tot onze grote schrik. Marit merkte droogjes op: “Gelukkig niet nummer 13!” Da’s dan weer een meevaller!