Daar zijn we (weer) met wat berichten over Lieke. En met berichten over de rest niet te vergeten!! En laten we daar voor de verandering maar eens mee beginnen. Marit heeft een onvergetelijk schoolreisje achter de rug. Bij het fietsen naar de camping in Borger kwam ze ongelukkig ten val en brak een handwortelbeentje in haar linkerhand, zo bleek aan het einde van de dag. Onze Bikkel heeft er nog mee gefietst, de tent opgezet en ermee gezwommen. Helaas was een bezoekje aan de huisartsenpost en de spoedeisende hulp niet te vermijden. Terwijl Marit de uren zag wegtikken en dus de barbecue aan haar neus voorbij zag gaan, werden er röntgenfoto’s gemaakt, de diagnose gesteld en een spalk aangelegd. Marit heeft wel eens verzucht dat zij ook wel eens iets zou willen mankeren. Femke heeft vorig jaar haar enkel gebroken, Lieke natuurlijk haar leukemie, en zij heeft noooooit eens iets. Bij het aanhoren van de diagnose begon Marit te glunderen en vroeg: “Krijg ik nu ook een “mutella”? (Eet waarschijnlijk teveel chocopasta?) Dus na enkele uren leverde mams een be-mitella-d  kind af op het kampeerterrein. Zo’n schoolreisje breek je niet zomaar af, Marit heeft zich verder prima gered en vermaakt. En genoten van alle aandacht. Dat gun je zo’n kind! Gisteren zijn we voor controle bij de chirurg geweest die ons wist te vertellen dat het breukje zo minimaal is dat we er van uit kunnen gaan dat na twee weken gips de boel alweer voldoende genezen zal zijn. Wij blij omdat we dachten dat er minimaal zes weken gips aan vast zouden kleven met alle ongemak van dien (niet zwemmen, fietsen, etc). Marit ziet veel voordelen in het beperkt zijn en was een klein beetje teleurgesteld. Wij kunnen er van uit gaan dat ze de komende veertien dagen haar speciale positie volledig zal benutten!

Femke kwam twee dagen later met een zeer pijnlijke vinger terug van de laatste korfbaltraining. (NEEEE,ik ga NIET WEER naar de huisartsenpost!!!!!) Met een koud kompres om haar vinger hebben we voetbal gekeken. De volgende morgen was de vinger dik, blauw en zeer pijnlijk bij de knokkel. De huisarts maakte er slechts een verstuikte vinger van en met een spalkje om haar aangedane middelvinger verlieten we opgelucht het pand. Foto van de drie zielige, maar o zo geweldige gezusters Bakker zal binnenkort op de site te bewonderen zijn.

En dan natuurlijk Lieke, die nog steeds mooie stapjes voorwaarts maakt. Er zijn dagen dat ze heel lekker gaat. Steeds meer lopen, steeds meer zichzelf weer vinden. Ze gaat weer spelen. Afgelopen weekend bijvoorbeeld liep ze langs de zandbak en wilde voor het eerst er in spelen. Al taartjes bakkend en zand scheppend liep ze lekker te keutelen. Uiteindelijk liep ze met de tong uit haar mond van vermoeidheid, maar de drang om nog even te spelen won het even van haar vermoeidheid. Het is zo machtig mooi om te zien dat ze weer speelt!!! De energie is dan wel plotseling helemaal op en we merken het vaak ook de dag erna dat ze dan weer even wat meer moet bijkomen. Ook is (vriendjes)bezoek vaak erg geslaagd. We doseren dat nog wel door het wat te spreiden en dan niet te lang achterelkaar. Soms komt het niet verder dan televisiekijken, maar er wordt ook wel gespeeld op haar kamertje. Lieke vind het in ieder geval wel heel erg leuk. Boze buien zijn er ook, soms zelfs zo boos dat Lieke haar biezen pakt en roept dat ze bij Hermie (lieve buurvrouw) gaat wonen, of dat ze gaat weglopen. Van de week bijvoorbeeld wilde ze na een wandeling (in de rolstoel) niet naar binnen. “Ik ga wel weglopen” riep ze en stapte kwaad weg. Zo’n twintig meter verder zag ik aan haar lopen dat haar boosheid wegebde en haar nieuwsgierigheid ontwaakte. Ze liep om het huizenblok heen naar achteren waar ik haar uiteindelijk opving. Het was voor haar een pittig stukje lopen geweest maar ze was een slakje tegengekomen die uit z’n huisje was gegaan. En het huisje was ook een beetje stuk. “Misschien is hij wel verhuisd. Is jouw boze bui weer over?” vroeg ik. Een beetje verbaasd zei ze “Ja..!” “Nou, gezellig dat je er weer bent!” We moeten soms erg lachen om haar uitspraken. Theo vertelde dat Lieke buikpijn had en dat kwam melden bij Theo. Blijkbaar vond ze zijn reactie niet adequaat want ze liet hem fijntjes weten dat ze wel op mama zou wachten want die nam haar tenminste serieus. Hahaha, wat een wijsneus!

We hebben ondertussen twee controles achter de rug. Vorige week op de poli in het UMCG. Mooi bloedbeeld en Lieke deed ditmaal direct mee in het gesprek. Vandaag zijn we in Leiden geweest en ook nu een mooi bloedbeeld. En omdat het zo op het oog zo lekker gaat met Lieke (ondanks de vele klachten die ze heeft) dachten wij dat we misschien al wat soepeler met de leefregels om zouden kunnen gaan. Helaas is haar weerstand nog zo laag dat daar nog geen sprake van is. We zullen hier wederom geduldig moeten zijn, ach waar hebben we dat toch vaker gehoord?