Nieuwsbrief 10 augustus 2004
Zaterdagmiddag liep de derde kuur af en mocht Lieke naar huis. Opvallend was dat Lieke vaak moest spugen en op het moment dat we de afdeling wilden verlaten spuugde Lieke voor de tweede keer die dag haar sonde eruit. Gelukkig dit maal niet op de grond in tegenstelling tot die ochtend. Toen moest zuster Esther, die net haar dienst begonnen was, de “noodset”pakken. Samen met zuster Sabina, die in een blauw pak moest, maakten ze de vloer volgens protocol schoon. De maaginhoud van Lieke, even als haar plas en ontlasting is besmet tijdens en kort na het kuren. Omdat de verpleegkundigen anders teveel in aanraking komen met giftige stoffen worden voorzorgsmaatregelen genomen en pakken zij een volle luier aan met handschoenen terwijl wij de luier met blote handen aangeven. En bij morsen op de vloer moet de noodset erbij gepakt worden en wordt al naar gelang het soort chemo-medicijn de vloer schoongemaakt met water, chloor of soms zelfs met zoutzuur(!).
Thuisgekomen ging Lieke slapen, het was inmiddels al 10 uur geweest. Eerder slapen was niet te doen door de hitte. Lieke had tussen de middag een flinke dut gedaan in het ziekenhuis en had dus ook niet direct behoefte aan slaap.
Zondag merkten wij al dat het met Lieke niet zo soepel verliep. Ze spuugde gelijk haar medicijnen eruit. Dan maar gespreid geven en dat ging soms wel goed, en soms niet. Een grote overwinning voor ons was toen Lieke haar sonde eruit had gespuugd, wij besloten de sonde zelf terug te plaatsen. Wij bedachten ons dat we in dit tempo van overgeven wel heel erg vaak de thuiszorg zouden moeten bellen met alle ongemak van dien. Het lukte eerst niet omdat Lieke zich hevig verzette zodat Theo haar stevig moest vasthouden. Het lukte wel nadat we duidelijk zeiden dat wij het ook konden en zij precies wist wanneer ze moest slikken. ‘Mamazuster’ noemde Lieke me toen, en wij zeiden dat we heel erg trots op haar waren dat ze zo goed meewerkte.
De zorg of het wel goed zou blijven gaan voelde Monique al die zondag. Natuurlijk speelt ook de hitte mee. Maandagochtend begon met diarree en 4 keer spugen. Lieke verdroeg de sondevoeding niet en al helemaal de medicijnen niet. Na overleg met de poli besloten we de medicijnen even te laten (behalve 1) en het nog even aan te zien. Lieke wilde alleen maar op de bank tv kijken. s’Middags zijn Femke Marit en Monique naar de Berekuil geweest, even zwemmen en voor mij even uit de zorgende sfeer. Telefonisch op de hoogte gehouden door Theo, die elk kwartier Lieke voorzag van 20cc water. Ze heeft een groot deel van de middag geslapen. Toch ook weer spugen en geen natte luiers. Toen we na een kort bezoekje te hebben gebracht aan Albertha zag ik al bij binnenkomst dat het niet beter ging met Lieke. Net toen Theo zei dat ze misschien wel last had van obstipatie, produceerde ze een enorme diarreebroek. Daarbij had ze veel last van buikkrampen. Ook het water wat Theo net gegeven had kwam er weer uit. Reden om naar het AZG te bellen. En zo togen we met zijn allen weer naar Groningen alwaar men besloot Lieke op te nemen en haar via haar VAP vocht en de medicijnen toe te dienen. Ze was gelukkig niet uitgedroogd (dankzij de spuitjes water van Theo, daar ben ik van overtuigd). Het is niet duidelijk of dit nog de nasleep is van de kuur of dat er ook nog wat anders meespeelt. In ieder geval voelt het wel goed dat ze nu in het ziekenhuis is. Ook voor Femke en Marit was het moeilijk om te zien dat het niet goed ging met Lieke en om te zien dat papa en mama zich er zorgen om maakten. Het blijft verschrikkelijk moeilijk om Lieke erg ziek te zien.Een aantal huilbuien van voornamelijk het vrouwelijke deel van ons gezin waren niet van de lucht. Daar zou in deze tijd van hitte een uitgedroogde plant weer van kunnen groeien. Het voorgevoel van een moeder is altijd waar. Daar Al die tranen hebben een heel groot voordeel; we hebben elkaar weer eens even heel veel getroost. En dan beseffen wij dat we echt heel veel van elkaar houden en dat is vooral nu (maar eigenlijk altijd) heel belangrijk! Enne…we laten de kop niet hangen!