Allereerst goed nieuws. De uitslag van de beenmergpunctie van vorige week maandag is goed. Lieke reageert dus goed op de chemo! Nu is het belangrijk om te zorgen dat ze schoon blijft. Het is dus niet zo dat we er al zijn. De transplantatie is een noodzakelijke stap, geeft haar de beste kans op volledige genezing…

Vorige week maandag waren wij nog in de hoop dat Lieke niet (erg) ziek zou worden van de kuur. De arts zei toen al dat een opname binnenkort niet te vermijden was. Die dinsdag daarop om 18.00 uur ging Lieke op de bank liggen met de mededeling dat ze zich niet goed voelde, en niet wilde eten. Even getempt, 37.1. Op zich geen temp om je druk over te maken maar Lieke zit meestal ergens in de 36 dus voor ons is 37.1 wel een kleine aanwijzing naar eventueel ziek worden. Twee en een half uur later was het al opgelopen naar 38,7 en dus moesten we met haar naar het ziekenhuis. Gek hoor zo snel het dan gaat, ’s middags heeft ze nog met juf Gerdy thuis gewerkt aan haar taakjes en ’s avonds is ze ziek. In het ziekenhuis liep de koorts verder op en werd de VAP aangeprikt, en medicijnen toegediend.

De hele week heeft Lieke hoge koorts gehad, tegen de 40 graden. Ook een paar keer behoorlijk schommelen, van hoge koorts naar ondertemperatuur en vice versa. Ik vond dat beangstigend. Hoe hard moet dat lijfje werken? Ze heeft veel geslapen, dan heeft ze er het minste last van. Veel buikpijnklachten maar ook haar botten deden af en toe zeer. Ze krijgt dagelijks een injectie met een medicijn die haar witte bloedcellen een flinke oppepper geven. Dit leidt tot die aanvalsgewijze botpijnen. Ook was elke aanraking haar teveel en was ze duizelig. En doordat het met de ontlasting ook niet goed verliep spuugde Lieke om de paar uur de sondevoeding eruit. Wonder boven wonder heeft ze niet één keer het sondeslangetje er bij uitgespuugd. Dat scheelt weer een vervelende handeling. Want juist als ze zo ziek is moeten er veel dingen gebeuren. Veel bloedafnames, verschillende artsen die bij haar komen voelen, luisteren, kloppen etc. En dan natuurlijk de controles van bloeddruk en temperatuur en het geven van de medicijnen door infuus en sonde. Al met al heel vervelend voor Lieke omdat ze het liefst met rust gelaten wil worden. Zo langzamerhand knapt ze met hele kleine stapjes op. Ze laat in de momenten dat ze zich wat beter voelt wel van zich horen. En dat is niet altijd even vriendelijk en zonnig. Begrijpelijk, dat wel, maar we spreken haar wel aan op haar manier van doen wanneer dit te erg wordt. Ze heeft zichzelf duidelijk nog niet terug gevonden en voelt zich daarbij nog tot weinig in staat. Een moeilijke situatie omdat een maand geleden haar leven nog zo “gewoon” was. Bah, wij hebben het er zelf ook moeilijk mee. Het is alsof de trein een korte tussenstop heeft gemaakt en vervolgens weer doordendert naar onbekende bestemming. En zo avontuurlijk zijn wij niet.

Gelukkig gebeuren er ook leuke dingen in het ziekenhuis. Zoals afgelopen zondag: Actie Stoomboot. Sinterklaas kwam onder begeleiding van wel 100 (?) Harleys naar het ziekenhuis. Lieke was net een beetje in staat om haar ogen open te houden en zachtjes mee te zingen met de liedjes. Ze kon alles op Bea-TV volgen wat er beneden allemaal gebeurde. Natuurlijk kwam Sint ook bij Lieke kijken. Wat is die man toch groot! (Foto volgt nog)

Gisteravond werkte de lievelingszuster van Lieke, zuster Jolanda, voor het eerst sinds wij weer op de afdeling rondlopen. Zij weet de juiste snaar bij Lieke te raken en voor het eerst maakte Lieke weer een beetje grapjes. Dat doet ons heel goed!