Nieuwsbrief 8 mei 2005

Een week vrij, meivakantie… Het was meer dan welkom. De kinderen waren er aan toe, even geen school. Theo en ik waren er ook aan toe. Theo heeft op zijn werk spanningen die doorwerken in de privé-sfeer. Ontzettend moe, vergeetachtig, slapeloosheid. Voor mij betekent dit ook een regelmatige verstoring van mijn nachtrust. En degene die mij wat beter kennen weten dat dit géén gunstige invloed heeft op mijn humeur: GRRRRRRR!!!!!

Gesponsord door (schoon)ouders zijn Theo en ik eindelijk weer eens een paar dagen samen weggeweest. Een bezoek aan de musical “The Lion King” was overweldigend mooi. De zee, het (toch wel) mooie weer, en het lekkere luie leven maakte deze dagen samen heerlijk. Femke, Marit en Lieke in de zorgende handen van Opa en Oma.

Deze periode weer spannende momenten. Lieke heeft een beenmergpunctie gehad. De uitslag was gelukkig goed. Dr. Kamps vroeg in het voorbijgaan naar Lieke (Dr. Leeuw deed deze keer de controle en punctie). Lieke was weer zeer snel bij de pinken en we reageerden positief. “We hebben er wel vertrouwen in” antwoordden we. Dr. Kamps liet weten het prettig te vinden dat Lieke zich zo goed voelt maar benadrukte nog even dat dit geen zekerheid geeft dat alles oké is. Oeps, met beide benen op de grond blijven is de boodschap. Ach dat weten we eigenlijk wel maar soms is het moeilijk voor te stellen dat Lieke ooit zo ziek was als je haar zo ziet rondrennen. De zorg van toen (hoe zal ze de chemo doorstaan en wordt de kanker verslagen) heeft plaats gemaakt voor zorgen over de gevolgen van deze periode in Lieke’s leven op de langere termijn. Bij vlagen is Lieke opstandig, snel boos. Ze kan anderen niet altijd bijbenen en raakt daardoor gefrustreerd. Het een en ander heeft ook wel te maken met alles wat ze mee heeft gemaakt en de plek die ze heeft ingenomen. Niet alles is meer vanzelfsprekend geregeld om haar persoontje en dat is wel eens moeilijk voor haar. Voor ons betekent dit scherp blijven op de signalen, duidelijk en consequent zijn. Het valt niet altijd mee want ook Femke en Marit hebben zo hun eigen manier van reageren op de afgelopen tijd en ook net zoveel recht op zorg en aandacht. We hebben het er maar druk mee!

Een proces is gaande van herinneringen aan een jaar terug. In een eerdere nieuwsbrief schreef ik dit al eens. Niet constant maar wel zéér regelmatig denk ik een jaar terug. 18 mei 2004 staat als een zwarte dag te boek, de angst, het leven van het een op het andere moment zo totaal anders. De voortekenen die er toch overduidelijk waren maar niet direct wezen op de ernst van de situatie. Die laatste middag in de tuin samen met Lieke in de hangmat babyfoto’s bekijken, nietsvermoedend. Achteraf zo frappant want Lieke wilde zo graag haar babyfoto,s bekijken terwijl ik nog 1000 en 1 dingen te doen had. Toch over laten halen, vooruit dan maar. Tot tweemaal toe ging de telefoon. De eerste keer was ik er te laat bij, de tweede keer was het een callcenter en ik reageerde heel geïrriteerd. (Ik zit met mijn dochter babyfoto’s te bekijken, hoe dúrven jullie ons te storen) Het eerste telefoontje was, bleek later, onze huisarts. Zij stond tegen zessen, duidelijk aangeslagen, voor onze deur terwijl ik net de straat in reed met Femke en Lieke op de achterbank. Het lijkt alsof alles net gebeurd is en tegelijkertijd lijkt het al zo lang geleden….Vergelijkbaar met het eerste levensjaar van een kind. Het wordt geboren en in zo’n eerste jaar veranderd het hulpeloze baby’tje in een kind met persoonlijkheid en vaardigheden. Zoveel veranderingen en mijlpalen in een jaar!

Femke, onze grote meid, is nu 11 jaar. Met de rommelmarkt, het logeren van Ivar, Myrthe, Marian, Thijs, Silke en Petra, en de visite is 30 april een hele leuke dag voor haar geworden. Lekker in het middelpunt, ook Femke kan daar erg van genieten!