Nieuwsbrief 1 februari 2005

Om maar meteen met de deur in huis te vallen…. De uitslag van de beenmergpunctie is vandaag binnengekomen en het is GOED!

Pffff, er valt toch wel weer een last van onze schouders. Het moment van bellen met de poli is onbeschrijfelijk spannend. Je wilt maar één ding horen maar eigenlijk denk je aan het meest vreselijke. Even een kort moment van verbazing (het is goed!), dan een enorm gevoel van opluchting en weer wat later voelen we weer het vertrouwen wat we hebben in het herstel van Lieke. Want het is overduidelijk dat Lieke zich goed voelt. En dan doe je uitspraken tegen elkaar in de trant van; “het gaat goed dus het ís goed”. Maar ja, toch is het de onzekerheid die ons op momenten weer even doet herinneren aan de onvoorspelbaarheid van leukemie. Dat we nu zo balanceren op een smal koordje hoort erbij, onzekerheid steekt niet alleen de kop op wanneer we op een uitslag wachten. Vorig weekend had Lieke koorts. Ze voelde zich helemaal niet lekker, hing op de bank, wilde niets eten. Direct klonken weer de alarmbellen. Is dit normaal of is er meer aan de hand? Het gezonde verstand moet af en toe gevoed worden met logisch redeneren: Nee, natuurlijk is dit normaal, wie is er in deze tijd van het jaar wel eens een dagje niet fit? Hoeveel kinderen en volwassenen zijn nu ziek, grieperig? Lieke pikt op school ook allerlei virussen op, ze is ook maar een mens! Na die koortsige dag sliep Lieke een lange nacht en stond om half acht op en bestelde boterhammen (2) en drie bekers melk. Geen spoor meer van lamlendigheid. Wel flink verkouden geworden maar ze leek er geen last van te hebben.

Op de dag van de beenmergpunctie (27 januari) togen we naar Groningen. Lieke was voorbereid op wat er komen zou, ze was zelf wel wat nerveus. Want nu zou ze weer worden aangeprikt in haar VAP. Dat was voor haar alweer zo lang geleden dat ze er veel vragen over had. Ze vond dat toch wel eng. Toen we zeiden dat ze toverzalf (emla) op de VAP zou krijgen was ze weer wat gerustgesteld. Eenmaal op de poli ging Lieke direct weer spelen. De ballenbak was er niet, er komt een nieuwe. Lieke reed rondjes op de motor/scooter totdat de pedagogisch medewerkster haar vroeg of ze zin had in verven. Natuurlijk! Tussendoor even een vingerprik. Het bloed zag er goed uit. Bij het lichamelijk onderzoek hoorde de assistent-arts wat gereutel op de longen. We moesten wachten op de oncoloog die ook even moest luisteren. Gelukkig gooide dit alles geen roet in het eten, de beenmergpunctie kon doorgaan. Ondertussen zat Milou in de wachtkamer met haar ouders en dat was een leuk weerzien. Lieke en Milou lijken nog steeds zusjes want ook bij Milou was het haar al aardig gegroeid!

Lieke gaf haar vriendenboekje aan Milou en moest niet lang daarna onder zeil voor de beenmergpunctie. Ze onderging alles heel rustig en werd na de punctie heel snel wakker. Even in een bed bijkomen van alles, koekjes en krentenbol eten, limonade, daarna in hemd en onderbroek door de wachtkamer rennen. Hét moment om het naaldje uit de VAP te laten halen en gauw weer huiswaarts te gaan. En het resultaat van dit alles is weer een goede uitslag! Over 6 weken weer een kleine controle.

Femke heeft haar werkstuk ingeleverd op school. Het onderwerp is leukemie. Ze vindt het leuk als haar werkstuk ook op de website van Lieke te lezen is. Binnenkort zetten we het erop en kan iedereen lezen wat Femke hierover weet en geleerd heeft.

Marit heeft een spreekbeurt en doet het, tegen de verwachting in, niet over iets medisch. Haar keuze is gevallen op het onderwerp muziek. Ze heeft er heel veel zin in om haar spreekbeurt te houden, ze heeft het al verscheidene malen aan wisselend publiek laten horen!