Nieuwsbrief 1 november 2004

Met heel veel plezier is Lieke afgelopen week weer op school gestart. Maandag- en dinsdagochtend verliepen heel goed. Thuisgekomen en flink wat boterhammen gegeten kwam er per ongeluk een gaap uit haar mond. ’s Middags wel lekker gespeeld maar dan thuis. Mooi dat ze geen enkel probleem heeft om weer op school rond te lopen. De kinderen uit haar klas kent ze nog en de kinderen kennen haar (en haar geschiedenis) ook. Dat scheelt al zoveel. Dus ook haar kale bolletje en haar sondeslangetje zijn geen obstakels in het contact. Kijken op het bord wat er die dag op het programma staat is zo’n vertrouwd ritueeltje en Lieke pakt dat direct weer op. Daarna kan ik zonder problemen weg. Snel een kus en tot straks. Kanjer!

Voor Theo en mij betekent dit een flinke stap richting het “gewone” leven. Dus op het gebied van werk bouwen we geleidelijk aan alles weer op. Petje af voor al onze collega’s die al die tijd ons zijn blijven steunen en ons tijd en ruimte gunden om er voor ons gezin te zijn. We hebben het beiden erg getroffen! Op werkgebied heeft de tijd ook niet stil gestaan. Ria en Jetske hebben keihard gewerkt aan de verzelfstandiging van het gastouderbureau. Sinds 1 oktober hebben we met zijn drieën een eigen onderneming: Gastouderbureau Samsam. En hoewel ik nog wel merk dat het even wennen is om weer met het werk bezig te zijn, het geeft me ook ongelofelijk veel energie! Theo heeft de afgelopen week voor het eerst weer een voorstelling gezien, en zit al weer tot over zijn oren in de cijfertjes.

Deze week stond ons nog een grote stap naar het gewone leven te wachten. Tijdens de controle woensdag bleek dat Lieke´s bloedwaarden zich prima aan het herstellen waren. Al pratende over het tijdstip van de beenmergpunctie, en de vervelende bijwerkingen van de medicijnen werd er, na overleg met de oncoloog, besloten de sonde eruit te halen en te staken met alle medicijnen, op één na. We wisten niet wat ons overkwam. Ook Lieke was wat overdonderd toen bleek dat de sonde niet vervangen hoefde te worden, daar hadden we haar namelijk op voorbereid. Vooral het staken van al die preventieve medicijnen geeft zo´n enorm gevoel van vrijheid. Thuisgekomen zijn alle spuitjes direct in de prullenbak gegooid. Toch waren we wel wat verbaasd over dit plotselinge besluit van de artsen. Wordt dit genomen op basis van beleid of op wat wij als ouders aangeven? Direct daarna hebben we ook wel weer het vertrouwen dat het niet onverantwoord is om geen medicijnen meer te geven. Lieke zal daar veel baat bij hebben aangezien de bijwerkingen haar behoorlijk parten spelen.

Waar we op moeten letten is dat ze niet afvalt en dat ze 3 maal per week haar portie bactrimel gewoon door de mond neemt. Met een beetje yoghurt en suiker eet Lieke het (met lange tanden) op. Maar ze eet het op want ze heeft heel goed in haar oren geknoopt dat dit medicijn erg belangrijk is en dat het moet van de dokter. En de dokter is de baas!

Woensdag 3 november krijgt Lieke weer een beenmergpunctie. Eén dag voor haar vijfde verjaardag. Het wordt me weer een weekje wel. Afgelopen weekend was ook al een beetje in het teken van haar verjaardag. Gryteke, Marion, Jorrit en Maike kwamen zaterdag al langs met een cadeautje. Zondag een gezamenlijke verjaardag met Marian en Mirjam gevierd in Leeuwarden. Nu nog haar eigenlijke verjaardag op donderdag 4 november. Trakteren op school en natuurlijk kaarsjes uitblazen. Alle VIJF!