Gaan we naar huis of gaan we niet? That's the question. Terwijl ik dit typ (in het AZG internetcafé) is het einde in zicht. Lieke heeft alweer bijna twee weken hier gelegen. De eerste week heel ziek. Dan is het voor ons allemaal duidelijk dat ze in het ziekenhuis moet blijven. De hoge koorts en het nare hoestje waren de grootste zorg. Gelukkig bleek op de longfoto's dat er geen longontsteking meespeelde. De antibiotica deed z'n werk goed en na een week begon Lieke zich weer beter te voelen. "Als mijn bloed beter wordt krijg ik weer praatjes" zei ze. Vorige week begonnen we ons te beseffen dat het weekje zeeland waarschijnlijk in gevaar zou komen. We hadden gevraagd aan zuster Jolanda of het herstel van Lieke voldoende zou zijn om te kunnen gaan. Jolanda adviseerde ons om de boel af te blazen. Lieke zou het niet redden voor die tijd zodanig op te knappen dat we er ook echt iets aan zouden hebben. En zuster Jolanda heeft (weer) gelijk gekregen.

Marit vroeg overigens of we die week extra vrij wel hebben nu we niet naar zeeland gaan. Helaas, vandaag zijn Femke en Marit gewoon naar school gegaan. Die week houden we natuurlijk wel tegoed!

Lieke heeft afgelopen week heel wat assistentie verleend. In een mooi verpleegstersuniform liep/fietste ze over de gangen.

Taak nummer één was om Nathalie beter te maken. En...dat is Lieke gelukt. Afgelopen vrijdag kreeg Nathalie te horen dat ze naar huis mocht. Voor Lieke was dit eigenlijk niet zo leuk. Nathalie was er steeds bij de laatste opnames van Lieke en werd zo een heel vertrouwd vriendinnetje voor Lieke. Wij hebben Lieke eigenlijk niet gehoord over naar huis willen, maar die vrijdag zei ze: "Ik wil ook naar huis!" Gelukkig is Lieke altijd snel weer met andere dingen af te leiden en speelde ze even later met Daniëla doktertje. En ’s middags was er bingo waar Lieke altijd bloedfanatiek aan mee doet. Door Lisanne die bingo had en niet wilde bellen naar de organisatie beneden, viel Lieke voor de zoveelste maal met haar neus in de boter. Een schrift van Sponge Bob was de prijs, cool!

We zijn nu inmiddels een dag verder en gistermiddag is Lieke uit het ziekenhuis ontslagen. Heerlijk, we zijn weer thuis! Nu hopen we toch echt dat Lieke gezond blijft maar ze zit nog steeds in de dip met zeer lage bloedwaarden. Er is dus nog altijd een kans dat ze weer ziek wordt en opgenomen moet worden. Naar school gaan kan Lieke conditioneel nog niet aan maar ook in verband met haar zeer lage weerstand is dit niet verstandig. Juf Naomi komt gelukkig woensdagmiddag met taakjes, want er moet natuurlijk wel gewerkt worden!

Het is toch wel bijzonder als je weggaat van de afdeling met de bedoeling daar niet meer terecht te komen. Zo langzamerhand kennen we aardig wat ouders die allemaal hetzelfde doormaken. Met sommigen is het zelfs gezellig als je ’s avonds met een kopje koffie in de ouderkamer zit. Ernstige gesprekken en met elkaar lachen, wisselen elkaar af. Met humor kan je de meest moeilijke situaties hanteren, zonder daarbij de ernst van de situatie uit het oog te verliezen. Je zit in een omgeving waarvan je kunt zeggen dat je daar nooit in terecht wil komen, en tegelijkertijd brengt deze omgeving juist veel mensen dichter bij elkaar en is daarom ook weer heel speciaal.

Lieke vermaakt zich ondertussen als vanouds met van alles en nog wat. Puzzelen, met strijkkraaltjes, met haar knuffels, tekenen, teveel om op te noemen. Het leeuwtje van zuster Jolanda woont nu bij ons. Lieke zal goed voor hem zorgen maar op dit moment heeft Muis haar (medische) aandacht nodig. Muis moet namelijk geprikt worden. Vakkundig wordt de band om de arm van Muis gedaan en telt Lieke tot drie. Een, twee, drie! En dat terwijl Lieke zelf niet van tellende prikzusters houdt!