We hadden ietsje te vroeg gejuicht. Na een weekje AZG mocht Lieke naar huis hoewel haar bloedwaarden erg laag waren. Dus zaterdagmiddag togen wij huiswaarts met de verwachting geen opnames meer te krijgen. Lieke was goed te pas. En zo vertrokken wij met tassen, twee grote heliumballonnen en natuurlijk heel weinig leuko’s en trombo’s huiswaarts. Femke en Marit hadden de kamer versierd met slingers. Ein-de-lijk zijn de opnames voorbij! Welkom thuis Lieke!

Zondag was een prachtige najaarsdag. Na een sloom begin van de dag besloten we naar de dierentuin in Emmen te gaan. Een klein feestje met z’n vijven. In het nieuwe gedeelte vonden we hordes pinguins. Geweldig leuke beesten zijn dat.

In de speeltuin moesten we Lieke (en Femke en Marit dus ook) enigszins indammen. Het echte klauter- en klimwerk was een te groot risico voor Lieke. Ze hoefde zich maar even te stoten en hup…..blauwe plekken. Laat staan als ze zich echt zou verwonden. Haar stolling is erg laag en dus kan dat tot ernstige problemen leiden.

We besloten Lieke niet naar school te laten gaan. Dus bleef ze maandag bij papa thuis. Van maandag op dinsdag hoorde ik ‘s nachts haar ademhaling sneller gaan. Ze voelde op dat moment niet koortsig. Dinsdagmorgen had ze wat verhoging. De medicijnen spuugde ze uit en Theo nam voor de zekerheid z’n mobiel mee naar z’n werk. Hermie kwam even oppassen zodat ik een boodschapje en medicijnen kon halen. Lieke begon zich ondertussen moe te voelen en niet fit. En zoals het vaak gaat kwam ons voorgevoel uit en moest Lieke toch weer terug naar het AZG.  Bij binnenkomst was Lieke echt doodziek. 40.5 graden koorts. Zo snel zie je haar dan achteruitgaan. In een uur tijd lag ze aan het infuus, hadden ze een longfoto gemaakt en was ze weer terug op haar plekje op kamer 5. Verbaasde gezichten, dit had niemand verwacht en wij ook niet. En weer is het moeilijk om haar ziek te zien. Dat mooie bolletje op het grote witte kussen. Zo veel wordt er gedaan, bloedafname, bloeddruk meten, temperaturen, voelen, luisteren, röntgenfoto, aanprikken van de VAP.  Die laatste loodjes zijn dan ook best heel zwaar. Lieke hield haar ogen gewoon maar dicht en liet alles begaan. Veel hoesten, spugen, diarree, koorts, buikpijn. Via de monitor worden de functies goed in de gaten gehouden. Plakkers op haar romp, slang aan haar teen, slangetje voor de medicijnen via de VAP en de sonde. Lieke hangt weer vol evenals haar infuuspaal. Maar we weten dat ze in het ziekenhuis haar de beste zorg geven. Al die slangetjes geven je ook het gevoel dat er wat gedaan wordt. Degene die het hardste moet werken is natuurlijk Lieke zelf. Ze zei laatst ook dat ze voelde dat de chemo-kaspertjes in haar bloed aan het werk waren. “En wie wint er?” vroeg ik. “LIEKE!”was het antwoord. Luid en duidelijk.

En ook al was het een behoorlijke domper dat ze weer ziek werd, met zo’n antwoord komen we de komende periode weer door.