Op dinsdag ging Lieke naar het Wilhelmina ziekenhuis om bloed te laten prikken. Het hing van de uitslag af of ze de volgende dag weer opgenomen zou worden. Na gedane zaken stapten we het ziekenhuis weer uit en Lieke zei: “Ik vind dit een stom ziekenhuis, ik wil naar mijn eigen ziekenhuis.” Wat de reden was van deze uitspraak is niet helemaal duidelijk geworden maar heeft het er misschien mee te maken dat ze zich erg vertrouwd voelt in Groningen? s’Middags uit school vertelde ik haar dat de dokter op de voice-mail had ingesproken dat ze woensdag weer naar het ziekenhuis toe moest voor de chemo-kaspertjes. “Ga ik nu naar het ziekenhuis?”vroeg ze. “Nee, nog één nachtje in je eigen bed, en dan weer een paar nachtjes in het ziekenhuis”zei ik. “Ik wil nú naar het ziekenhuis”zei Lieke half huilend. Wat een gekke reactie, is ze vergeten dat ze waarschijnlijk weer ziek gaat worden? Of heeft ze het gewoon ook erg naar haar zin op de afdeling? Ik denk voornamelijk dat laatste, maar ze maakt zich ook helemaal niet druk om de minder prettige dingen zoals ziek worden, puncties en prikken. Bijzonder zo onbevangen ze nog steeds is na alles wat er de afgelopen maanden zich heeft afgespeeld in haar leventje. Of zoals sommigen zeggen als ze Lieke zien: ze is nog steeds dezelfde Lieke. Wij zijn er van overtuigd dat die onbevangenheid en het vertrouwen wat ze heeft in de mensen om haar heen, haar in staat stellen om gewoon kleuter te kunnen zijn.

Op school heeft Lieke het erg naar haar zin gehad. Twee volledige dagen meegedaan. Na dag één kwam ze uit school met de mededeling dat ze haar TAAKJE afhad. Ja, ja, groep 1 hè?!

Woensdag zijn we dus weer vertrokken naar Groningen. Er is een beenmergpunctie gedaan en terwijl Lieke lag bij te komen van de narcose bespraken Theo en ik de gang van zaken voor de rest van de week. Er treedt toch een beetje een gewenning op! Lieke werd uiteindelijk naar de afdeling gebracht alwaar ze terecht kwam op een box. Niet uit noodzaak maar uit ruimtegebrek; de rest van de bedden waren bezet. Lieke vond het maar saai alleen op zo’n kamertje. Gelukkig ging ze de volgende dag weer naar kamer 5 waar Nathalie nog steeds ligt en dat vonden we allemaal heel erg leuk.

De eetlust van Lieke is gelijk weer ver te zoeken, maar wat wil je als er blauwe chemo-kaspers aan je paal hangen. Jakkes, het lijkt wel smurfensnot! De sondevoeding loopt vrijwel direct weer continu, dus Lieke komt niks tekort.

De inloop van de chemokuur is ditmaal niet continu zodat Lieke grotendeels kan meedoen met knutselen, ‘eten’ op de speelkamer en heeeeel veeeeeel rondjes fietsen op de gang. Het maakt dat voor Lieke de dagen redelijk gevarieerd verlopen en momenten van verveling zijn er niet. Ze heeft nog weinig last van bijwerkingen en is erg vrolijk. Je hoort haar vaak van een afstand al praten, lachen en zingen. Het maakt haar tot een ideale patiënt om te verplegen, helemaal als ze zuster Jolanda ’s morgens bij het begin van haar dienst omhelst en zegt: “Jolanda, jij bent de àllerliefste zuster.” Van haar moet ze het tenslotte allemaal hebben die dag! Een beetje slijmen kan in ieder geval geen kwaad…

Een spannend moment is voor ons was de uitslag van de beenmergpunctie. Vanmorgen kwam het verlossende woord: WEER HELEMAAL GOED !!!

Femke vertelde in de auto over het boek: “Ben ik zo angstaanjagend”.