|
Nieuwsbrief 4 september 2004
We zijn weer thuis met z’n allen. Opvallend hoe “gewoon” alles verloopt. Femke en Marit moeten natuurlijk naar school. Lieke blijft thuis want naar school gaan dat mag (nog) niet. Ze heeft er geen problemen mee. Ze heeft het namelijk erg druk met het weer opnieuw ontdekken van haar speelgoed en de verworven bewegingsvrijheid. Samen met papa achterop de volgfiets naar de stad, naar de kapper. Zondags even naar de kinderboerderij. Van die kleine dingen die voor Lieke niet zo vanzelfsprekend meer zijn en waar ze, misschien daarom wel, dubbelop van geniet. Voor wie Lieke beter kent, herkent waarschijnlijk wel haar manier van doen om zich ergens vol overgave mee bezig te houden. Het zit ‘m vaak in de kleine dingen, het prutsen aan een barbie, het kneden van een bal klei, verven, smeren, kliederen en dit allemaal met het bekende puntje van de tong uit de mond. Tegenwoordig waagt ze zich ook aan puzzels. Eigenlijk heeft ze puzzelen nooit wat aan gevonden maar ineens zitten we ’s morgens samen aan de tafel en puzzelt ze met eindeloos geduld diverse puzzels in elkaar. Terwijl ik zogenaamd de krant lees kijk ik door mijn oogharen naar haar en zie overduidelijk die intense concentratie en de trots als de puzzel klaar is. Genieten voor ons allebei! Theo en ik hebben deze week een verdeling gemaakt en werken om en om een beetje. Heerlijk om weer met andere dingen bezig te zijn, en ook erg fijn om zo weer wat op te pakken van het leven van vòòr mei 2004. Mondjesmaat uiteraard want zodra Lieke weer in het ziekenhuis ligt is er geen ruimte voor méér. Ook de sport- en muzieklessen zijn weer begonnen. Marit is maandag voor het eerst gaan kijken naar street/jazzdance. Gelijk meegedaan en heel enthousiast. Femke heeft alweer de eerste korfbaltraining gehad. Maar door een ongelukkige valpartij bezeerde ze haar voet tijdens een gymles op school. Een gekneusde voet was het resultaat, gelukkig niet gebroken! Dus even rustig aan met trainen (2x per week à anderhalf uur). Gelukkig taxiën we de dames gezamenlijk met de fam. Schuring en Berendsen waarbij deze families ons nu een beetje “uit de wind” houden. Het scheelt heel veel heen en weer rijden. Lieke weet haar zin heel goed door te drijven en verwoord het een en ander zo: “Ik mocht niet van papa naar de kleine zeemeermin kijken” - “Wat deed jij toen?” “Toen ging ik heel hard huilen” - “En toen?” “Toen mocht het toch!!” (met triomfantelijke grijns) Het huilen van krokodillentranen brengt niet altijd het gewenste resultaat voor Lieke maar soms is het vlees zwak…. Vrijdag hebben we controle gehad op de poli. Er werd bloed geprikt en het wachten was op de uitslag hiervan. Lieke vermaakte zich weer op fietsjes, in de ballenbak en met een groot roze varken die af en toe knort als je er een muntje in gooit. Het bloed zag er goed uit op één waarde na. Die moet even iets hoger worden en dan kan Lieke de beenmergpunctie en de 4e (en laatste!) kuur aan. Dinsdag prikken we weer bloed en als het dan goed is dan gaat vanaf woensdag de behandeling weer van start. En wat ons betreft: Gaan met die banaan! Als het nog niet goed genoeg is dan zullen we nog even geduld moeten hebben. Een prachtig zomers weekend konden we nog even mooi meepikken. Een boottochtje ter ere van Beppe’s 70ste verjaardag, mooi stukje fietsen door het drentse land en lekker barbecuen in de tuin bij Hermie en David. Het is toch bijna te mooi om waar te zijn. Opa liet ons nog even schrikken door een nachtje in het ziekenhuis door te brengen. Maar hij was er alweer uit vòòr de kinderen ook maar de kans kregen een mooie tekening voor hem te maken. Maar Opa en Oma: die tekeningen komen er alsnog wel voor jullie beiden want wij vinden dat jullie dat dubbel en dwars hebben verdiend! Lieke zal ook nog even op maandag en dinsdag naar school kunnen denken wij. Even haar neus laten zien na al die weken!
|