|
Nieuwsbrief 1 juni 2004
Gebruikmakend van de moderne middelen willen we jullie allemaal vertellen hoe het met Lieke, Femke en Marit en ons gaat.
Het slechte nieuws over Lieke kwam als donderslag bij heldere hemel. Vanaf nu is niks meer hetzelfde. Lieke heeft acute niet lymfatische leukemie. ‘s Middags speelt ze nog in de tuin, ’s avonds is ze plotseling patiënt.
De eerste twee dagen zijn hectisch in verband met de vele onderzoeken. Lieke ondergaat alles met een zekere nieuwsgierigheid, is vol vertrouwen en maakt grapjes met de zusters. De derde dag starten ze met de chemokuur.
Afgelopen zondag heeft Lieke de laatste chemo-medicijnen gehad. Voeding en medicijnen krijgt Lieke via een sonde, wij hebben inmiddels geleerd hoe dat zo’n beetje werkt.
Zeker na het inbrengen van de sonde heeft ze nog niet veel last gehad. Lieke werkt heel goed mee, ze was vorige week erg vrolijk en ook blij met alle bezoek en cadeautjes: “Ik lijk wel jarig!” In het ziekenhuis is naast alle medische zorg ook veel aandacht voor spelbegeleiding enz.
Lieke ligt op een eigen kamer, de wand hangt inmiddels helemaal vol met kaartjes en niet te vergeten alle tekeningen van de klas. Ze laat zich graag voorlezen. “Wij gaan op berenjacht” is favoriet. Het ging zo goed met Lieke dat we de stille hoop hebben gehad dat ze deze week naar huis zou kunnen.
Helaas, vanaf gisteren is Lieke behoorlijk ziek. Ze heeft koorts en krijgt nu antibiotica. Ze zal ook zeker de hele week nog opgenomen blijven. Onder deze omstandigheden doen we haar geen plezier met bezoek, we hopen dat jullie daar begrip voor hebben.
Voor Femke en Marit begint het leven weer een beetje structuur te krijgen, ze zijn af en toe nog erg verdrietig, maar ook erg blij met de manier waarop iedereen op school enz. er op ingaat. Ze zijn zondag en woensdag bij Lieke geweest, en hebben afgelopen weekend even in Drachten gelogeerd, een nachtje bij Pake en Beppe en een nachtje bij Opa en Oma.
Wij slingeren nog steeds tussen hoop en vrees. Over de vervolgbehandeling is nog niet veel bekend. We wisselen elkaar dagelijks af in het ziekenhuis. De eerste schok is voorbij en de realiteit begint een beetje door te dringen. Voel je vooral niet bezwaard af en toe even te bellen, na 20.00 uur kan dat heel goed. En als het ons dan niet uitkomt, zullen we dat zeker zeggen!
We hebben ons voorgenomen wekelijks even wat te laten horen. Zijn er mensen in jullie omgeving geïnteresseerd stuur de berichtjes vooral door, daar zijn ze voor gemaakt.
|